تعادل چیست؟
تعادل چیست؟
تعادل، حس حیاتی است که به بدن های متحرک و ثابت ما، ثبات بسیار مورد نیاز را می دهد. تعادل خوب معمولاً با داشتن وضعیت ثابت همراه است، اما با ثبات بصری نیز ارتباط زیادی دارد.
اهمیت سیستم تعادل با تعداد زیادی از ارتباطاتی که با مغز برقرار می کند نشان داده می شود. این ارتباطات نشان میدهد که نیروهای حرکتی که در محیط ایجاد میکنیم و با آنها مواجه میشویم میتوانند بر بسیاری از قسمتهای مغز تأثیر بگذارند، از جمله آنهایی که بینایی، شنوایی، خواب، هضم و حتی یادگیری و حافظه را کنترل میکنند.
تعادل چگونه کار می کند؟
هر سیستم حسی از آشکارسازها یا گیرندههای خارج از مغز برای جمعآوری اطلاعات در مورد محیط استفاده میکند. به عنوان مثال، سیستم بینایی از گیرنده های حساس به نور در شبکیه چشم برای تشخیص نور مرئی استفاده می کند. سیستم تعادل به سلولهای گیرنده حساس به حرکت در گوش داخلی متکی است.
در حالی که به وضوح با شنوایی مرتبط است، گوش داخلی نیز پناهگاهی برای تعادل است. ساختاری هزارتویی دارد که از مجموعه ای از کانال ها و مجاری پر از مایع تشکیل شده است. در این هزارتو پنج گیرنده تعادل وجود دارد که به طور ایده آل برای تشخیص انواع مختلف حرکت قرار گرفته اند. سه گیرنده برای چرخش سر، دیگری برای شتاب افقی و یکی برای شتاب عمودی (یا گرانش) وجود دارد.
هر گیرنده تعادل اندامی است که از هزاران سلول با برآمدگی های موی بلند تشکیل شده است. در نتیجه حرکت سر، این سلولهای مویی به اصطلاح زمانی تحریک میشوند که برآمدگیهای آنها توسط مایعی به نام اندولنف در جهت خاصی رانده میشوند.
حرکت اندولنف در گوش داخلی پیچیده است. به عنوان مثال، وقتی یک کاسه آب را می چرخانید، آب به زمان می برد تا به کاسه چرخان برسد. این تاخیر به دلیل اینرسی است و برای همه مایعات از جمله اندولنف اعمال می شود.
هنگامی که سر شروع به حرکت می کند، اندولنف در ابتدا ثابت می ماند. این در واقع به یک حرکت نسبی سریع اندولنف در جهت مخالف سر ترجمه می شود. این حرکت نسبی سلولهای مویی را که برای تشخیص آن حرکت خاص سر در یک راستا قرار دارند، تحریک میکند.
بنابراین به روشی ظریف و دقیق، سلولهای اندولنف و مویی به طور هماهنگ کار میکنند تا یک جریان دائمی اطلاعات در مورد حرکت سر به مغز ارائه کنند.
اندام های تعادل گوش داخلی در توانایی خود در تشخیص حرکات سر کوچک و بزرگ، سریع و آهسته و در هر جهت قابل توجه هستند. مغز از سیگنالهای اندامها برای تنظیم مجموعهای از رفلکسهای تعادلی استفاده میکند که ماهیچههای ما را تا انگشتان پا کنترل میکنند!
با این حال این رفلکس ها نه تنها ماهیچه های وضعیت بدن ما را کنترل می کنند، بلکه عضلات چشم ما را نیز کنترل می کنند. با هم، این رفلکس ها زیربنای توانایی ما برای ایستادن با دید پایدار در یک محیط فیزیکی همیشه در حال تغییر و متحرک است.
دیدگاهتان را بنویسید